Chm... Opowiadania... X3 Fajne, a wręcz superaśne! X'D Chyba też wrzucę jakieś opowiadanko X3

Life of dark wolf

Rozdział II

Rozejrzałam się po jaskiniach. W powietrzu unosił się zapach kwiatów.

-Ładnie tu pachnie. Lubisz takie zapachy? – spytałam i usiadłam przy kupce trawy, która okazała się legowiskiem.

-Yy… Tak. Lubię. – wyczułam dziwne zakłopotanie, ale nie przejęłam się tym. Położyłam się na ziemi i rozejrzałam się raz jeszcze. Nagle Rick podbiegła do mnie.

-Wiesz co. Nie chcę być chamem, ale chyba musisz już iść. -

-Spoko. – wstałam i wyszłam z jaskini kierując się na polane.Ale przecież i tak nie odeszła bym daleko bo jak jest tu on to i musi być całe stado.Zauważyłam małe stado saren i szybko wskoczyłam na drzewo. Jakimś cudem odechciało mi się jeść. Cały czas miałam w głowie jego.Jeszcze przez chwilę bawiłam się swoim medalionem.I postanowiłam, że wrócę. Ruszyłam  stronę jaskini. W połowie drogi zatrzymałam się. Usłyszałam śmiech. Po chwili dały się we znaki rozmowy. Przysłuchiwała się nim bez końca.

teraz tak jakby to wszystko oczami Ricka

Patrzyłem jak czarna i dość mroczna samica odchodziłam.  Położyłem się na legowisku. Nagle do jaskini wkroczyła moja koleżanka, Lisa.

-Witaj kotku. – podeszła do mnie.

-Ile razy mówiłem, że nie jesteśmy razem?! – byłem zły. Wstałem i chciałem ją wygonić.

-Nie! Nie… -powiedziała ciszej. – Słuchaj, albo będziemy razem, albo wypad! Buhahaha! – śmiała się długo. Czekałem z uwieszoną głową na zakończenie rozmowy. Miałem dosyć bycia tu, z nią. Już wiedziałem, gdzie moje miejsce. Nie tu. Wstałem.

-Stój. – przestała się śmiać i zastawiła mi drogę wyjścia.

-Nie będę tu mieszkał. Nigdy nie będę z tobą. – wychodziłem z jaskini i nagle chwyciła mnie za ogon.

-Puszczaj. – powiedziałem spokojnie i cicho.

-Nie. Zostajesz tu. – rozkazywała mi jakby to ona tu rządziła. Z jednej strony było tak, ale z drugiej… wynosiłem się i nie mogła mnie zatrzymać.

-Wychodzę. Czy tego chcesz, czy nie! – powiedziałem i wybiegłem z jaskini. Usłyszałem szelest w krzakach. Podszedłem i zauważyłem ją. Katniss.

-Co tu robisz? Miałaś iść. – spojrzałem na nią i podszedłem do polany. Wiedziałem, że za mną poszła.

- No, bo ja…. Nie mogłam odejść. – spojrzała na mnie smutna. Uśmiechnąłem się.

-Będzie dobrze. – pobiegłem przed siebie na drugą część polany i tam zaczekałem na nią

C.D.N oceńcie

Life of dark wolf

Rozdział III

Pobiegłam za nim. Czekał na mnie po drugiej stronie polany.

-Czemu biegłeś? – spytałam siadając pod drzewem._Odruchowo zaczęłam bawić się grzywką.

- Chciałem oddalić się od… od jaskini. – podszedł do mnie. – A tak po za tym. Masz dom? Watahę? I dlaczego uciekłaś z Panem? - spojrzałam w jego oczy, przez kilka sekund wpatrywałam się w nie. Nie były puste tak jak u wilków mroku ale zielone i pełne życia.

-Kotna?- Zapytał ze zdziwieniem.

-Katniss.

-Wole Kotna, to odpowiesz na pytanie?

-Rick...-Moje oczy zaszły łzami,które powstrzymywałam z trudnością.

-Nie, nie płacz. Nie musimy o tym rozmawiać. – podniósł mój pysk, odgarną grzywkę i uśmiechnął się do mnie. Odwzajemniłam uśmiech i spojrzałam w stronę drugiej części polany. Zauważyłam wilka. Biegł w naszą stronę.

-Kto to? –spytałam wskazując na białą wilczycę.

- Cholera… – wstał i pociągnął mnie. Podniosłam się z ziemi i pobiegłam za nim. Nieznajomy mi wilk podążał za nami, ale o nic nie pytałam. Miałam nadzieję, że później sam mi wytłumaczy. Biegliśmy bardzo długo po tym jak obcy wilk przestał nas gonić. Zatrzymaliśmy się przy małym stawie. Woda była tam czysta, wokół latały małe ptaszki i motyle. W stawie pływały rybki i żaby.

-Tu jest pięknie. – rozglądałam się wszędzie. – Tak malowniczo.

-Wiem. – usiadł obok mnie i spojrzał w wodę.

-Znałeś to miejsce? – spytałam.

-Tak.- uśmiechnął się do mnie. W jego oczach pojawił się błysk. Jego czarne futro było rozwiane przez wiatr. Położyłam się przy brzegu i spojrzałam na taflę wody. Rybki pływały w niej szczęśliwe (takie się wydawały).

-Mam pytanie. – usłyszałam głos Ricka za sobą.

- Ja też. – spojrzałam prosto w jego oczy. – Ty pierwszy.

-No dobrze. – przełknął ślinę. – Czy… czy…. podoba ci się to miejsce? – nie mogłam uwierzyć, że o to chciał spytać.

- Tak, bardzo. A kim był ten wilk? – spytałam oczekując odpowiedzi.

- To była… Lisa. – poczułam drobne ukłucie, ale czemu uciekaliśmy?

- Aha. A czemu uciekałeś przed nią? – spojrzałam na niego. Widać było po nim zakłopotanie.

Cdn….

Myślę, że to się bardziej podobało. ; )

*.*

Mi tam się bardzo podoba.

Mi także.